Webhocam

Sinirlerine hakim olamayıp canlı yayında sinir krizi benzeri şeyler geçiren onlarca Twitch yayıncısı olmuştur. Biz de ekran karşısında bu sahnelere tanıklık ederken "Amma abarttı!" deriz, kendimiz oyun oynamaya başlayınca da aynı davranışları sergilemeye başlarız.

Eğlenmek için adım attığımız oyun dünyasından çoğu zaman sinirli ve eli boş bir şekilde çıkarız. Kimimiz en küçük olayda patlamalar yaşar, kimimiz de bir süre dayandıktan sonra monitöre kafa atmak ister. İyi de bizi bu kadar sinirlendiren şey ne?

Hem para ver ekipman kur, üstüne bir de oyuna para öde sonra da sinirden elin ayağın titresin. Herkesin kanayan yarası bonus ile birlikte, oyun oynarken sinirlenmemize yol açan bilimsel sebepleri ve diğer etkenleri anlattım. 

Oyun oynarken duygularımızı bastırıyor olmamız kulağa çok saçma gelebilir. Sonuçta duygularımızı bastırıyorsak bu kızgınlığımız, sinirimiz nereden geliyor değil mi? Beynimizin amigdala kısmı sinir, öfke ve korku gibi negatif duyguların ortaya çıktığı noktadır. Korkutucu bir fotoğraf gördüğümüzde, arabada hızlandığımızda ya da bir uçurumun kenarına yaklaştığımızda amigdaladan gelen sinyaller, tüm vücudumuzu ele geçirmeye başlar. 

Bilim insanları, oynadığımız oyunların amigdala üzerindeki etkisini araştırıyor ve ortaya şaşırtıcı bir sonuç çıkıyor. Korku veya öfke tarzında duygular görmeyi bekleyen araştırmacılar, oyun sırasında amigdalanın sakinleştiğini fark ediyor. Yani beynimiz, oyun oynadığımız sırada birçok duyguyu birden bastırıyor. 

Elbette bu duygular, tüm oyun boyunca sakin sakin takılmıyorlar beynimizde. Tüm sinirlerimizi zıplatacak, o kırılma noktası denilen ana geldiğimiz anda tüm bu bastırılmış duygular ortaya çıkıyor ve resmen bir bomba etkisi yaratıyor.

Yine bilim insanların yapmış olduğu bir açıklamada, duygularını uzun süre bastıran amigdalanın, bir süre sonra hipokampus ile olan ilişkisinin zayıflamaya başladığı belirtiliyor. Hipokampus, tıpkı amigdala gibi limbik sistemin içerisinde bulunuyor. Limbik sistem de duygu ve davranışlarımızdan, koku alma yetimizden ve hafızamızdan sorumlu. 

Amigdalanın hipokampüs ile olan bağlantısı yavaşlayınca, belleğe yeni bir şeyler atma konusunda başarısız olmaya başlıyoruz. Yani oyun oynarken biz ne kadar uğraşırsak uğraşalım yeni öğrendiğimiz bazı şeyleri bir türlü hafızamıza kaydedemiyoruz. Sürekli aynı hatayı tekrarlamak, “Bunu daha az önce yaptın, hâlâ akıllanmadın mı?” gibi soruları kendimize yöneltmek bize sinir, öfke ve hayal kırıklığı olarak geri dönüyor. 

Hepimizin oyun oynamak için farklı sebepleri vardır. Kimimiz işin yorgunluğunu atmak için, kimimiz sosyalleşmekten pek de zevk almadığı için kimimiz de sadece canı sıkıldığı için oyun oynar. Sebep her ne olursa olsun, gerçek hayatta yaşadığımız problemleri oyuna taşıdığımız anda her şey bir anda daha da kötüleşmeye başlıyor.